διαδρομή #25432

Όταν νομίζεις ότι το κεφάλι σου πάει να  σπάσει, ένα πρέπει να κάνεις για να λύσεις το πρόβλημα σου..Πάρε ένα λεωφορείο που να κινείται κατά προτίμηση σε λεωφορειογραμμή ώστε να χεις όσο το δυνατόν εξασφαλισμένη τη συνεχή πορεία..Επέλεξε να σταθείς στη μεσαία πόρτα όπου έχει άδειο χώρο και συνήθως το παράθυρο είναι ανοιχτό..προσανατολίσε το σώμα σου προς τα έξω..κι αφέσου στα χτυπήματα του αέρα στο πρόσωπο σου..Τι καλύτερο αν μπορέσεις να συνδυάσεις και λίγη μουσική ταυτόχρονα..

Έτσι συνέβη και σε μένα σήμερα το απόγευμα..κι εκεί που κοιτούσα χαμένη στις σκέψεις μου..το λεωφορείο σταμάτησε..κι είδα απέναντι ακριβώς μου έναν παππού..το βαθύ του βλέμμα κι ίσως η αντηλιά απέτρεψαν το δικό μου βλέμμα αρχικά..όμως ένιωσα σαν να με κοιτά το πρόσωπο του μέλλοντος και τότε οι ματιές μας ενώθηκαν..και ήταν ματιές προκλητικά κατευθυνόμενες η μία στην άλλη..Προκλητικά με την έννοια ότι δε θα φοβηθώ και θα σε κοιτάξω..θα ακολουθήσω αυτό το μακρύ και συνάμα στιγμιαίο ταξίδι που θα μου αποφέρει αμέτρητες σκέψεις μετά..Σε λίγο το λεωφορείο επιτέλους ξεκίνησε..και ο παππούς με αποχαιρέτησε με το δικό του τρόπο..γύρισε το κεφάλι του προς τη φορά μου καθώς το λεωφορείο έφευγε..κι ήταν σαν να μου έλεγε..»Μη φοβάσαι».